Konuya nereden ve nasıl başlayacağımı bilemeden yazıyorum. Bu satırları yazarken de bir baba olarak gerçekten de çok ve çok zorlanıyorum. Ve sonra diyorum ki, bu durumla bende karşı karşıya kalsaydım ne yapardım? Sizde bu soruyu kendinize hiç sordunuz mu? Sosyal medyada, çarşıda, pazarda onlar için gönüllü olan iyilik meleklerini görüyoruz. Kimler mi onlar SMA hastalığıyla mücadele eden minicik yüreklerin sesleri, gönül erleri…
Peki, hem bu hastalıkla boğuşan o canların, o anne ve babaların seslerini duyuyor muyuz? SMA hastası çocuklar.. Kimisi henüz 6 aylık, kimi henüz bir yaşında. Burunlarında borularla, nefes almak için ağızlarında maskeyle, rahatça nefes alamayan, yemeğin, suyun, aklınıza ne geliyorsa işte o yiyeceklerin tatlarını dahi bilemeyen çocuklar… Annesiyle evcilik oynayamayan küçük kızlar, babalarıyla futbol oynayamayan küçük erkekler. Yürüyemeyen, nefes alamayan o sessiz çocukların fotoğraflarını gördüğünüzde ne hissediyorsunuz? Yüreğiniz bir an olsun cız etmiyor mu?
Çok üzülüyoruz, içimiz parçalanıyor. Sonra da telefonda sosyal medyaya takılırken parmağımızın tek bir hareketiyle geçiyoruz fotoğrafları. Ve diyoruz ki, mutlaka yardım eden birileri vardır. Gece rahat uyuyabildi mi? Ateşi düştü mü? Daha bunun gibi söylemlerin daha yüzlerce farklılık gösteren boyutlarına aşina olan ailelerin feryatlarına sessiz kalmayalım. Onların ihtiyaç duyduğu o çok ve çok pahalı olan ilaçlara ulaşmaları için karınca kararınca nerede görürsek görelim yardım elimizi uzatalım.
Köşe yazısının devamını okumak için tıklayın!