Bilinmeli ki; Güneş itibarsızlaştırılamaz,karalanamaz,karartılamaz,yok edilemez,hakir görülemez,küçümsenemez ve yerine başkası geçirilemez,aşağılanamaz,öldürülemez.Işık tutan,yol gösteren,aydınlatan,öncü ve sahiptir.Bu kadar meziyetler karşında dik durmanın,haset, riya, kibir ve gurur içinde yakmaşmanın karşılığı yanmak ve yok olmaktır.
Toprağın içinde ki suyun,onca mikrobun içinden arınmış halde,içinde kaynayan kazanlardan geçirerek serin bir şekilde gün yüzüne çıkmasına sebebtir,Güneş.Yürümeyi öğrenmektir, sevmektir.Koşmaktır yalın ayak, yada bir rüzgara dokunmaktır.
Uykusuz geçen her gecede, yıldızlara dalıp dalıp, nefes aldıkça sarhoş olmaktır, güzelliğini anlatacak kelime bulamamak,dilinin dönmemesidir, aklının yetmemesi, ve ölüme meydan okuyacak kadar severek delirmektir Güneş.
Vazgeçmektir en iyi bildiğin şeyden.Akılsız bakışlarına mana yüklemektir.Güneşe yürek vermek ister, emek vermek ister, sabır vermek ister.Sevmenin en kolay yolunu seçti insanlık.Acıdık, acıttık canımızı, sadece acı çekmekti belkide güneşi sevmek kimbilir.Bizde acı çekmeyi seçtik, ve acı acı güneşi sevdik.
Gün doğumu ufuklarda kaldı kimi gün heveslerim, kimi gün yağmurun yağışıydı ağlayışlarım,ardından haykırışlarım. Ne unutabildim seni sevmeyi, ne başarabildim,nede söküp atabildim içimden.
Bir biz vardık dedim eskiden, çoook eskiden. Ölümü utandıran, baharları yazları,kışları kıskandıran…. Çiçekler niye soldu yar? Yağmurlar neden yağmaz oldu?.
Bu günlerde tadamadığım mutluluğum ne tez bitiriverdi gidişinle.Biliyormusun Üşüyorum yokluğunda. Utangaç gözyaşlarımdan kaçarcasına ağlıyor gözlerim öyle sessiz, sensiz. Bir konuşabilsem diyorum bazen, içimdekilerini söyleyebilsem sana ulaşsın diye. Dağıtmayın desem sıcaklığı, onlar sevdiğimin en çok sevdiği yanı. Alıp götürmeyin desem onu, yaşadığım düşlerimi, onlar sevdiğime en yakın olduğum anlarım. Üşüyorum yokluğunda yar.Ve uyumak istiyorum, üzerimde bir battaniye ile güneşi beklerken. Uyumak istiyorum.Kavuşmak istiyorum.Ayrılık son bulsun istiyorum.Ruhum ruhundur diyorum yar.