Adamın biri her zaman “Allah Allah” diye zikreder bu zikirden dolayı ağzı bal yemiş gibi tatlanırdı.
Bir gün şeytan gelip:
– “Ne durmadan Allah Allah deyip duruyorsun bunca zamandır Allah demene karşılık bir kerecik olsun Allah (c.c) “lebbeyk kulum.” dedi mi sana… Hiç sende utanma sıkılma yok mu? Daha ne kadar Allah deyip duracaksın?” dedi.
Bunun üzerine adam utandı sıkıldı zikri bıraktı. Gönlü kırılmış bir halde yattı uyudu.
Rüyasında Hz. Hızır’ı gördü. Hızır ona:
– “Neden yaptığın güzel işi terk ettin “Allah Allah” diye zikretmeyi bıraktın.” dedi.
Adam:
– “Yaptığım onca zikre karşılık verilmedi. “lebbeyk-buyur-” sesi gelmedi. Kapıdan kovulmaktan korktum.” dedi.
Bunun üzerine Hz. Hızır :
– “Senin Allah demen, Allah’ın (c.c) lebbeyk kulum – buyur kulum – demesidir. Allah (c.c) isminin zikrini herkese nasip eder mi, bunu sana nasip etmesi az şey mi dedi.”
Dünya hayatına olan meiller; makam hırsı, bencilik, umursamazlık, mal biriktirme arzusu, şehvet, haset, riya, kibir, gurur, çekememezlik arzuları ile dolu bir hayatın içinde ölümün bir gün kapımızı çalacağı ve bizim olmayanın iadesinin teslim günü ne yapacağımızı hiç düşündük mü?
Enes b. Mâlik (r.a.)’den rivâyet edilmiştir. Bir adam Rasûlullah (s.a.v.)’e gelerek: Ey Allah’ın Rasûlü kıyamet ne zaman kopacaktır? Diye sordu. Rasûlullah (s.a.v.), namaza kalktı ve namazını bitirince; “Kıyametin kopmasını soran kimse nerededir? Buyurdu. Adam: Benim Ey Allah’ın Rasûlü dedi. Bunun üzerine Rasûlullah (s.a.v.): “Kıyamet için ne hazırladın?” buyurdu. Adam: “Kıyamet için fazla namaz ve oruç hazırlayamadım fakat ben Allah’ı ve Rasûlünü seviyorum” dedi. Bunun üzerine Rasûlullah (s.a.v.) şöyle buyurdu: “Kişi sevdiğiyle beraberdir, buyurdular.
Sevdiğimizi sürekli söylediğimiz Allah ve Rasûlü ile beraber olmak varken, kazandığımızı zannettiğimiz dünya adına bunca şeyin var olduğuna inandığımız sonsuz alemde bizim işimize yarayıp yaramayacağının yorumu sizlere ait.
Sen ki sevilesin hatırla ki hatırlanasın.