Şöyle dünyaya bir baktığımda çoğunluğunun bir birine kem gözle baktığını, kırdığını, yanlış yaptığını, kullandığını ve gözlerimizin dünyadan başka bir şey görmediğini müşahede etmekteyim. Bize yanlış yapanlara olan kızgınlığımız, öfkemiz ve nefretimiz egolarımız ile birleştiğinde zirve yapmış durumda. Peki bizi yaratana karşı bizim yaptıklarımız ve yaratanın kuluna olan muamelesi karşısında hiç utanmıyor muyuz.

     Yaratanına karşı hakaret, küfür, kusur ve eksiklik içinde olanların biraz durup düşünmesi lazım gelmez mi. Kul hakkı yeme bizde, nankörlük bizde, riyakarlık bizde, haset, kibir ve çekememezlik bizde. Hırs bizde tamah bizde. İbadetleri terk ederek kandırma bizde. İtaatsizlik ve başına buyruk şekilde yaşayarak şirk koşma insan oğlunda değil mi.

     Bunca yanlışa, hataya ve günaha rağmen hiç Allah bize taksim edilen rızkı kesip bizi aç bıraktı mı hayır. Peki beni affet diye samimi bir şekilde ellerini kaldırdığında seni affedeceğini beyan ederken, sen kim oluyorsun ki affedilmeyi istemeyip  affetmiyorsun.

     Allah'ın Kuranın başlangıcı olan "Bismillâhirrahmânirrahîm" sözünü belki günde kaç defa okurken neden anlamına bakarak insanın yaratanının isteklerine uymamasını aklım almamakta. Besmele ahlak, huzur ve samimiyet kavramlarının tamamını içinde barındırmaktadır. İçi boş kuru bir hayat yaşarken besmelenin anlamını öğrenerek neden hayatına bir anlam gayretinde olmaz ki.

     Makamların, malların, sağlığın geçici bir durum olduğu illa ki ihtiyarlayınca mı anlaşılmalı. Yere düşüncemi feryatlar içinde yaptıklarımıza pişmanlık duymalıyız. Niçin hayatımızın geri kalanını başkalarını eleştirerek geçirmek yerine kendimizi eleştirerek geçirip örnek bir kul olma gayretlerimiz yok acaba.

     Merhamet etmeyene merhamet edilmez sözü firavun gibi son nefeste mi kabul edilmeli.

     UNUTMA; ÖZ SÖZDÜR